بزرگ که باشی...
اینـجــــا ، زمین …
آغوش
دستان تـــــــــــو...
وایــــ بر مـ ــــنـــ !!
وایــــ بر مـ ــــنـــ !!
نـداد گــریهــ مجــالـــــ...
کهـ زنمـ بوسهـ ایـ بهـ رخســارتـــــ !
چهـ بگویمـ؟
فشـار غمـ نگــذاشتـــ
کهـ بگویمـ :
.
.
.
خــدا نگهـــدارتــ !
جــغرافـــیـایِ نــگـاهــت
دل اســت ..
نــه شـــهـر ِ بـــــازی !
تـــــاب ِ بـــــازی نـــــدارد !
کشـــیـده ای …
رویِ تــــاریــخی که …
چشمهایت ،
رویِ تــُـرکمــنچــای را هــم ..
کـــــــــم مــی کـــــرد !
چـشمـــهـایــت !
یــادگاری میـگذارم رویِ صــورتـت !
که بــــاد ..
هــر چـه خـواست بــــبرَد ..
جـــــــــز ،
چـشمـــهـایــت !
.
.
.
.
.
بـــــارهــــا گفتم به تو ؛
چـشمــها ،
بــــرای ِ نـــگاه اسـت …
امّــــا ..
تـــــو ..
هــــر روز بـــا آنـها ..
حـــادثــه مــی آفــــریـــــنی !
داستان کوتاه فوق العاده زیبای دروغ های مادر
داستان من از زمان تولّدم شروع میشود. تنها فرزند خانواده بودم؛ سخت فقیر بودیم و تهیدست و هیچ
گاه غذا به اندازهء کافی نداشتیم. روزی قدری برنج به دست آوردیم تا رفع گرسنگی کنیم. مادرم سهم
خودش را هم به من داد، یعنی از بشقاب خودش به درون بشقاب من ریخت و گفت،:
” فرزندم برنج بخور، من گرسنه نیستم.”و این اوّلین دروغی بود که به من گفت.
زمان گذشت و قدری بزرگ تر شدم. مادرم کارهای منزل را تمام میکرد و بعد برای صید ماهی به نهر
کوچکی که در کنار منزلمان بود میرفت. مادرم دوست داشت من ماهی بخورم تا رشد و نموّ خوبی
داشته باشم. یک دفعه توانست به فضل خداوند دو ماهی صید کند. به سرعت به خانه بازگشت و غذا را
آماده کرد و دو ماهی را جلوی من گذاشت. شروع به خوردن ماهی کردم و اوّلی را تدریجاً خوردم.
مادرم ذرّات گوشتی را که به استخوان و تیغ ماهی چسبیده بود جدا میکرد و میخورد؛ دلم شاد بود که او
هم مشغول خوردن است. ماهی دوم را جلوی او گذاشتم تا میل کند. امّا آن را فوراً به من برگرداند و
گفت:
” بخور فرزندم؛ این ماهی را هم بخور؛ مگر نمیدانی که من ماهی دوست ندارم؟”و این دومین دروغی
بود که مادرم به من گفت.
.
دنباله ی داستان در ادامه مطلب . . .